Posty
W XVII wieku na Przełęczy pod Śnieżką postawiono budę służącą za schronienie drwalom i pasterzom. W 1847 stanęło pierwsze schronisko, będące opozycją dla Riesenbaude, znajdującego się po czeskiej (wówczas habsburskiej) stronie. Początkowo nazywało się Heldmannbaude – od nazwiska właściciela. W 1888 spłonęło (nie jest wykluczone, że podpalił je Reinard Schulz, właściciel Riesenabaude), a w 1904 wzniesiono nowe.
W latach 1921-1922 powstał trzeci z kolei obiekt – zupełnie nowy budynek według projektu wrocławskiego architekta Herberta Erasa. Z zewnątrz reprezentuję formę charakterystyczną dla niemieckich schronisk sudeckich z okresu międzywojennego – schodkowy lub piramidalny kształt dachu, parter i piętro oszalowane deskami, a sam dach i poddasze pokryto płytkami eternitu. Na parterze znajdowała się kuchnia, bufet, hol wejściowy, sala jadalna stylizowana na alpejską oraz pomieszczenia gospodarcze. Wnętrze utrzymane było w ciepłej, czerwonożółtej tonacji. Na pierwszym piętrze i poddaszu znajdowały się miejsca noclegowe z sanitariatami.
W 1923 dobudowano oszkloną werandę oraz przebudowano pomieszczenia kuchenne. Schronisko mieściło wówczas 66 osób w pokojach 1, 2 i 3 osobowych oraz około 60 w sali zbiorczej. Obok schroniska wybudowano eksperymentalną turbinę powietrzną, co spotkało się z krytyką osób, uważających, że nie pasuje do otoczenia. Już po kilku latach została zniszczona podczas burzy.
W 1946 r. uruchomione zostało przez Dolnośląską Spółdzielnię Turystyczną schronisko górskie, prowadzone później przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, które mieściło się w części budynku strażnicy WOP a w ostatnich latach Straży Granicznej. Schronisko nosiło nazwy: Pod Śnieżką, "Na Równi pod Śnieżką", "Dom Śląski". Mieściło około 100 osób. Od lipca 2005 r., kiedy Straż Graniczna zwolniła budynek należący do Starostwa Powiatowego w Jeleniej Górze, służy on wyłącznie turystom.
Za: wikipedia.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz